2005/07 Franse Alpen

2005/07 – Franse Alpen
13/07/2005 Door een notariële verplichting was het ons pas mogelijk te vertrekken om 15:00h. Het zijn warme dagen met temperaturen boven de 30°C, het is dus puffen geblazen. Ria had naar gewoonte de weg uitgestippeld oa via Bastogne – Martelange en zo naar Arlon en dan via Longwy naar de E23 naar Metz onder Thionville door. Prima weg, we hebben enkel wat tijd verloren op zoek naar een tankstation waar we een wegwijzer voor hadden van het internet geplukt en dat we dan uiteindelijk niet vonden en dan nog even voor het opzoeken van een Intermarché waar we uiteindelijk ook niet konden tanken en waar we net na sluitingsuur boodschappen wilden doen. Wat oponthoud, maar voor de rest een prima trip. We hadden gepland om Metz te passeren omdat daar werken zijn en iedereen verwachtte files. Dat viel nochtans goed mee, de werken waren in onze richting al gedaan en we konden dan ook vlot doorrijden. Ria had bij de route planning via Michelin nogal wat problemen om de planner langs Metz te krijgen, het systeem was blijkbaar zo ingesteld dat je Metz moest mijden. Het was de bedoeling te overnachten bij een wijnboer net voorbij Metz in Marieulles-Vezon. Prima plaats en ook een goed Moezel wijntje – zowel wit als rood. Ze hebben ook nog een wijngaard in de Languedoc en ook die hebben we geproefd, maar vonden we niet zo goed.

14/07/2005 Op tijd opgestaan, want de zon was weeral van de partij en de temperatuur zou weer vlot de 30° halen. Het was vrij rustig op de baan, ook iets waar wat schrik voor hadden op de Franse Nationale feestdag. Voor het middageten hebben we even halt gehouden in Quingey aan de Loue. Zeer schilderachtig hoe die huizen weerspiegelden in het water. Volgens welingelichte bronnen zouden er in de vallei van de Loue meerdere zulke idyllische plaatsjes zijn.

Daarna zijn we doorgereden naar Pont-de-Poitte waar een Michelin trip start langs de stuwmeren van de Ain. Van op de brug zie je gelijkaardige

Omdat het nog wat vroeg was zijn we doorgereden naar Orgelet waar een prima parking is en waar we lekker in de schaduw stonden.

15/07/2005 's Morgens alles nog eens leeg gemaakt en water bijgevuld, alles gratis. Daarna de trip langs de meren verder gezet. Beginnende bij de Pont-du-Pyle, waar bij staat dat een groot deel van de palen van de brug onder het water staan, lijkt me logisch voor een brug over een meer. Het meer in kwestie is het stuwmeer van Vouglans. In het dorpje Maisod was er een wandeling naar een uitzichtpunt over het meer, heen en terug 1 uur. Omdat we de laatste tijd nogal weinig bewogen hadden leek ons dat een goede start. Na 10 min. bereikten we een mooi uitzichtpunt, maar omdat we nog niet lang genoeg gewandeld hadden dachten we dat het nog moest komen, maar niets hoor de wandeling duurde eigenlijk maar 20 min. Nu ja, wij hebben dan toch een uur gewandeld in een tevergeefse zoektocht naar nog een uitzichtpunt. Verder reden we van de ene belvédère naar de andere en natuurlijk zijn de uitzichten mooi, maar als je de ene gezien hebt, heb je ze uiteindelijk wel allemaal gehad.

Verder stroomafwaarts is de Ain nog een paar keer afgedamd maar de meren zijn wel iets kleiner. Aan één van deze meertjes hebben we gepicknickt met een zeer mooi uitzicht. Wat verderop kwamen we aan de viaduct van de Cize. Een spoorwegbrug gecombineerd met een autobrug. Een groots en prachtig uitzicht maar duidelijk gebouwd in een ander tijdperk. De openingen voor de auto's waren 2,30m breed en 2,85 hoog, dus wat te klein voor onze Mobi.

Hier hebben we dus de trip moeten afbreken en hebben we koers gezet naar Nantua. Dit is een stad aan het gelijknamig meer. Ria had reeds gehoord dat de parking niet echt dat was en dat was het dan ook niet. De parking lag aan weerszijde van een drukke doorgangsweg en was desalniettemin volledig volzet. Het was ondertussen ruim 35°C en we begonnen het stilaan moe te worden in de auto. Ria vond gelukkig nog net op tijd dat in de richting van Annecy twee France Passion adressen waren. De eerste een restaurant, de parking leek ons niet echt gezellig en de andere een struisvogelfokker met forellenvijver. Hier hebben we ons dan maar rustig gezet voor de nacht. 's Avonds hadden we nog een klein onweer, echter zonder veel regen.'s Avonds hadden we nog een klein onweer, echter zonder veel regen.

16/07/2005 In alle vroegte kwam dan toch nog het onweer opzetten met flink wat donder en regen, maar rond 7 uur was alles weer weg en scheen de zon weer volop. Doorgereden naar het meer van Annecy. Het was wisselweekend en dat was er aan te zien. Vanaf Annecy tot aan Duingt, ons doel, was het één file richting Annecy van mensen voor wie de vakantie gedaan was. Ria had de camping (€ 13.40) in Duingt uitgekozen omdat ze er al over gelezen had en omdat ze er een wandeling had uit haar heel dikke boek met de 500 mooiste wandelingen in Frankrijk. We kregen er een mooie plaats toegewezen, nadat we gezegd hadden dat deze eigenlijk wel de plaats was waar we wilden staan en dat ging voor 1 dag. Na de middag zijn we die wandeling gaan maken en dat viel redelijk tegen. Het was een hoogte verschil van een paar honderd meter en het ging vrij steil omhoog met haarspeldbochten en al. Daarbij kwam dat het verschrikkelijk drukkend was. De uitzichten op het meer waren echter wel prachtig en dat maakte veel goed.

Na de wandeling nog een terrasje gedaan, een Pression en een Sérieux. Daarna flink gaan douchen en dan platte rust.

17/07/2005 We moesten er weg en dat was maar goed ook, want het was er goed en we zouden er zeker nog een dagje gebleven zijn. We waren nogal op tijd weg en voor een bezoek aan Annecy was dat helemaal niet slecht. Na wat rondrijden vonden we een parking een beetje uit het centrum in een zijstraat. Annecy is een mooi en gezellig stadje. Echt een aanrader. Het was er toevallig ook markt. Er was 1 kraam met saucissen en wijn, waar je zelf stukjes saucis kon afsnijden en wijn kon uitschenken om te proeven. We hadden dan ook beide bij, een Savoie - Chardonay wijn.

Na het eten van een pizza zijn we dan doorgereden naar de place-to-be voor dit verlof – Chamonix en het zicht op de Mont-Blanc.

In de namiddag hebben we vooral het stadje nog bezocht. Het is beste wel een aangenaam stadje met veel winkels die deels in een autovrije zone liggen. Ook zeer veel gezellige restaurantjes. We hebben er een kleinere rugzak gekocht (€ 38) voor Ria of voor mij als we wat minder meenemen. We besloten ook om morgen ergens Tartiflette te gaan eten, een plaatselijk gerecht of een kaasfondue.(€ 38) voor Ria of voor mij als we wat minder meenemen. We besloten ook om morgen ergens Tartiflette te gaan eten, een plaatselijk gerecht of een kaasfondue.
De weersverwachtingen voor maandag waren alles behalve goed. Men verwachtte flink onweer gedurende de dag. Het zou dus niet de dag zijn om naar boven te gaan.

18/07/2005 's Morgens was het weer toch goed en we besloten alleszins de Mer de Glace te gaan bekijken. Je bereikt deze gletsjer via een tandradspoorweg (€ 14.50/p) die je al snel van 1036m naar 1913m brengt. Daar kan je dan te voet naar beneden gaan of kabelbaan nemen. We hebben de afdaling te voet gedaan. Het uitzicht op de gletsjer viel voor mij op het eerst zicht wat tegen. Er was bijna geen verschil in kleur tussen het oppervlak van de gletsjer en de rotsen waar hij door schuift. Enkel in de breuklijnen zie je een blauwachtige kleur en kan je daaruit opmaken dat het ijs is. Wel zag je in de verte dat het oppervlak wit was. Daar liep trouwens ook heel wat volk op.

Toen we de zaak zowat bekeken hadden begon het te overtrekken en te donderen. We zijn dan ook maar vertrokken met het gedacht dat we dan misschien nog droog in de Mobi zouden geraken, want aan die kant scheen de zon nog volop. We moesten nog wat boodschappen doen en die waren er te veel aan. We kregen een flinke bui in onze nek. Het was echter maar een kort onweer en na het eten besloten we toch nog maar een wandeling te maken (om en bij 9km). Toen we buiten kwamen zagen we achter ons weer een zeer donkere lucht aankomen, maar koppig zoals we zijn gingen we toch maar door. We hadden de wandeling nog maar net begonnen of een tweede bui in onze nek. Even staan schuilen, dan toch maar terug gegaan en halverwege toch omgedraaid, want de bui was weeral weg. We waren echter maar net op tijd terug in de Mobi toen het echt begon. Het heeft toen ruim 5 uur flink gebliksemd, gedonderd en vooral geregend. Omdat het zo hard regende konden we niet meer naar Chamonix zelf om te gaan eten en hebben we een noodrantsoen gemaakt, puree met een hard gekookt ei. De grootte vraag was: ”Kunnen we morgen naar boven naar de Aiguille du Midi”. Want wat zou dit morgen gaan geven met dit rotweer. We hadden toch de wekker maar gezet op 6.10 uur. Want als we naar boven zouden gaan, wilden we dit het liefst zo vroeg mogelijk doen.

19/07/2005 Om 6.10 uur liep de wekker dus af. We hadden geen van beide heel goed geslapen, telkens liggen luisteren: regent het nog of niet? We keken buiten op de andere zijde van de vallei en daar was het een zeer troosteloze aanblik, de bergen zaten helemaal in een donkere nevel. Ik ben dan toch maar even naar buiten gestapt om naar de Mont-Blanc te kijken en de top was zichtbaar en de zon scheen erop. Ja, maar zei Ria, ik zie geen bakjes naar boven gaan. Dan maar in mijn pyjama naar het station om te kijken of de kabelbaan al opgestart is. Er was boven 30 tot 40 cm sneeuw gevallen vorige nacht en als die opgeruimd is, zo rond 7.45 uur zou de kabelbaan opstarten. Het vroor er trouwens nog -4°C op dat ogenblik. De Mont-Blanc was ondertussen wel in een dik wolkenpak verdwenen. Onze buurman, nogal een rare, wist te vertellen dat het toch wel zou goed komen vanaf een uur of 10. We waren dan toch wakker en hebben dan maar een lunch pakketje gemaakt en alles klaar gemaakt. Rond 9.30 hebben we dan de kabelbaan genomen (€ 35/p) naar boven. Chamonix ligt op 1036m – de eerst halt Plan de l‟Aiguille op 2317m. Op dat ogenblik waren de wolken hoger dan dit niveau. Maar we moesten nog verder naar Aiguille du Midi op 3842m. De kabelbaan heeft op dit tweede stuk geen tussenpalen en gaat met een snelheid van 12m/s steil de hoogte in.

Boven was het flink koud en alles zag er wit en aangevroren uit. Maar prachtig – prachtig en zijn geld meer dan waard. We zijn dan ook een hele tijd boven gebleven. Soms was je er wel heel snel moe, de eerste twee treden van een trap gingen goed, maar vanaf de derde begint het al zeer zwaar te worden. De hoogte weegt hier dus wel flink door.

Als je die alpinisten ziet vertrekken over die sneeuwrug en ze dan achteraf ziet wandelen over die sneeuwvlakte, dan denk je toch wel: “had ik hier maar vroeger aan begonnen.”. Gewoon prachtig, maar uiteindelijk moet je toch ook wel terug naar beneden.

Op Plan de l'Aiguille hebben we nog een wandeling gemaakt naar het Lac Bleu, heel goed te doen, het was ook al niet meer zo hoog. Het weer was ondertussen heerlijk geworden. We hebben er onze lunch gegeten en nog wat rond blijven hangen.

Beneden was het ondertussen toch weer flink warm geworden en we wilden nu eindelijk ook wel van die parking weg (€ 10/dag). We zijn dan doorgereden naar de Col Saisies 1650m. Dit was een zijsprongetje in het boekje van de ANWB dat onze leidraad was. De parking was eigenlijk vrij duur, € 6, zonder enige voorziening. We zijn nog even het dorp ingewandeld en het is duidelijk dat dit volledig afgestemd is op de wintersport. Heel veel winkels en nog meer hotels.

20/07/2005 's Morgens hebben we een wandeling gemaakt naar de hoogste top van Saisies namelijk de Mont Bisanne 1959m. De wandeling was gewoonweg prachtig. Eén grote bloemenwei. Er was ook een marmottenweide en we hebben er verschillende zien rondhuppelen. Ook boven op de top was er een prachtig uitzicht. Het bleek dat we tijdens de wandeling flink verbrand waren. Vergeten in te smeren natuurlijk en dan die zon en de wind, het was erom vragen.

Na het eten zijn we doorgereden naar Beaufort, een behoorlijke afdaling en daarna terug een stevige klim, een flinke col dus. In Beaufort is er ook een parking, maar gelukkig waren we daar niet naartoe gereden om te overnachten. Je kon er wel lozen en water tanken. We hadden al een paar uur op en neer gereden met veel bochtenwerk en we waren het een beetje moe. Op de cols heb je verschillende parkings waar wandelingen beginnen, hier kan je natuurlijk ook blijven overnachten. Maar onderweg zagen we een veld waar verschillende mobilehomes bij elkaar stonden en een paar gebouwen. We zijn er ook naartoe gereden en het bleek het dorpje Les Chapieux (1560m) te zijn. Het terrein is waarschijnlijk een overstromingsgebied van EDF. Zij dammen alle riviertjes af en laten dan soms ineens een hoop water los. Het was een pracht van een vallei en zeer rustig.

Er was een klein winkeltje waar je van alles kan krijgen maar vooral kaas. De weide was in beheer van de toeristische dienst van Bourg Saint-Maurice en deed nu dienst als gratis camping. De toiletten waren toch ook wel iets speciaals, ze waren van het Engelse model, maar zonder water en helemaal zwart vanbinnen. Ik het er eens een wit blaadje toiletpapier in laten vallen en je zou meteen hoogte vrees gekregen hebben, zo'n diep gat. Er kwam trouwens heel veel volk naar het plaatsje. We zagen ook dat er een shuttle busje was naar een dorpje verder. Die bus brengt je helemaal gratis om het half uur naar Ville des Glaciers. Een nog mooiere vallei dan Les Chapieux volgens de plaatselijke verantwoordelijke.

21/07/2005 's Morgens eerst de shuttle genomen naar Ville des Glaciers. Het was een wreed smalle weg met bijhorende afgrond en de shuttle moest in het midden wachten op zijn collega omdat ze onderweg in het tweede stuk niet konden passeren. De vallei was inderdaad zeer mooi en we hebben er een korte wandeling gemaakt naar de refuge les Mottets. Onze eerste kennismaking met een berghut.

Na de middag doorgereden naar Bourg Saint-Maurice een flinke col en vervolgens naar Tignes. Hier is er een parking aan het stuwmeer, maar die lag net naast een betoncentrale. Verschrikkelijk, niet te doen. Ik denk niet dat daar ooit al één mobilehome blijven staan is voor de nacht. Die mensen moeten dan wel heel hopeloos geweest zijn. Dan maar verder naar Val d'Isère (ong. 1900m). Een nieuw slaap hoogte record. Ja, nu we niet meer hoger kunnen lopen, kunnen we alleen nog maar hoger slapen. Val d'Isère is ook duidelijk een skistad. Heel veel winkels en hotels in één lange straat en dat is het dan zo ongeveer.

We konden parkeren op een terrein dat in de winter waarschijnlijk dienst doet als schaatsbaan. Ramp-o-ramp, al mijn batterijen, 3 paar, van mijn fototoestel waren leeg. Ik had ze opgeladen met de lader van Hilde omdat mijn lader kapot is en ik had geen lader bij me. Als de batterijen goed geladen zijn, dan kom je daar gemakkelijk een paar weken mee toe, nu liep het anders.

22/07/2005 Hoewel het overdag zeer warm was geweest zakte 's nachts de temperatuur tot 4°C en moesten we 's morgens het vuurtje even aanzetten om het een beetje aangenaam te krijgen. Vandaag staat de col d'Iseran (2764m) op het programma. Wel een beetje zenuwachtig omdat deze col blijkbaar minder breed is dan de cols die we tot nu toe gedaan hebben en ook vrij steil. Aan het begin van de col is er een parking waar je ook perfect kan overnachten, zelfs mooier dan in de stad zelf. De col is te hoog om groen te zien en te laag om wit te zien. Er was dus niets te zien. Eén grijze desolate punt. We zijn er dan ook niet langer gebleven dan nodig.

Aan het einde van de col ligt het dorpje Bonneval-sur-Arc. Dit dorpje is geklasseerd en het is dan ook zeer mooi. We hebben hier even wat rondgelopen, maar na een uurtje heb je het toch wel helemaal gezien. Het was nog te vroeg om te gaan eten dus moesten we verder. Ze hebben daar verschrikkelijk sterke balken nodig om het dak te dragen van centimeters dikke rotsstenen.

Ook in Lanslevillard zijn we even uitgestapt, maar dit stadje is redelijk druk en helemaal niet zo gezellig als Bonneval. We hebben besloten om de col de Mont Cenis te nemen om zo langs Italië naar de col de Montgenèvre te rijden. Aan het Lac du Mont Cenis is er een mooie parking en daar hebben we ook onze lunch genomen. Voor de rest zie je daar in de diepte het meer liggen en waait het daar verschrikkelijk hard. Dus na een middagpauze toch maar weer verder naar Montgenèvre, want daar hebben we een beschrijving van dat daar een grote parking is en verschillende mooie wandelingen. Bij de afdaling in Italië van de col de Mont Cenis moesten nog stoppen voor de Italiaanse douane, die zich waarschijnlijk aan het vervelen waren en die een witte nummerplaat met rode letters niet onmiddellijk thuis konden brengen. Toen ze lazen dat we met een Fiat reden was alles dik in orde, anders ook wel hoor. In Italië hebben we maar de autosnelweg genomen, door de bergen gaat een flink stuk sneller dan er over moet ik zeggen, en voor een tol van € 5 kan je toch niet sukkelen he. Toen we de snelweg verlieten hadden we dus nog maar een paar kilometer te bollen en konden we aan onze derde col van de dag beginnen. Dit viel echter mooi tegen. De weg over de col de Montgenvèvre zijn ze aan het restaureren en het verkeer werd op verschillende plaatsen gestopt door lichten. Komt hierbij dat de Fréjus tunnel gesloten was door een brand en dat dus alle vrachtwagens ook langs hier moesten. Het heeft ons dan ook een paar uur gekost om boven te geraken. Onderweg hadden we wel al de tijd om het landschap te bekijken en dat viel wel best mee, zodat we ons al aan het verlekkeren waren om morgen te kunnen gaan wandelen. Weer mis, de parking in Montgenèvre was ingenomen door de wegwerkers en was dus één grote bouwkeet. Viel dat tegen! Alles zat er onder het stof van de wegenwerken. Er bleef dus maar één ding over en dat was doorrijden naar een camping in Briançon en hopen dat ze daar nog een plaatsje hebben voor ons. Dit viel wel mee, het was er wel zeer druk, maar er kon er nog gemakkelijk ééntje bij. Toch blij dat we eindelijk een plaats hadden. Dit was weer zo'n typische dag dat je op het einde veel verder bent dan dat je 's morgens gepland had. Over dit stuk hadden we wel 3 à 4 dagen willen doen, vooral dan op Montgenèvre. Op de camping kon je wel warm eten krijgen en we hebben ons dan ook getrakteerd op een flinke portie frieten met karbonade. 's Avonds deden we nog een wandelingetje over de camping en kwamen we iemand tegen van Herentals. Hij kende de streek vrij goed en gaf ons een paar tips om toch nog wat wandelingen te maken in de buurt. Eén ervan was aan de Pré de Madame Carle, ook één van de wandelingen uit het fameuze dikke boek. Er was maar één probleem. De weg er naartoe. Die werd hoe langer hoe smaller. Maar we gingen toch maar doorzetten.

23/07/2005 Zaterdag. Weerom was het weer mooi. We besloten om eerst Briançon een bezoekje te brengen. Een mooie oude stad, de moeite van een bezoek waard.

In de VVV nog een nagevraagd of je wel in Ailefroide kon geraken met een mobilhome. Ailefroide is een dorpje net voor de Pré de Mme Carle waar je nog kan overnachten. Dit was geen probleem werd ons bevestigd. Het was wel smal, maar er waren inhammen waar je kon passeren. Dus dan maar naar Ailefroide, maar eerst een nieuwe lader gekocht om de batterijen van het fototoestel op te laden. Het eerste wat je in Ailefroide ziet is de accueil van de camping. En of er een plaats is voor mobilhomes? Ja, aan het einde van het dorp links, daar vind je het wel. (??) Bleek dat het ganse dorp niet meer is dan een straat met aan beide kanten wat winkels en een paar restaurants en alles daarachter, ook aan beide kanten, camping. Er hing daar wel een heel gezellige sfeer van sportieve mensen, klimmers, alpinisten, wandelaars.

We hebben er dan ook een gezellige namiddag doorgebracht. 's Nachts heeft Ria me nog wakker gemaakt omdat de blokken foutief onder de wielen stonden. De mobilhome stond er ondertussen natuurlijk al een uur of 8, maar ze had ook wel gelijk. We stonden schuin en ik had de blokken met de afdaling mee gezet, zodat we er gewoon konden afrollen. Maar daar doe verder niets aan om 4 uur 's morgens. Maar ondertussen was ik dus wakker en begon ik aan dat kleine weggetje te denken dat ik straks zou moeten oprijden. In Les Chapieux was dat wel inclusief afgrond en ik was er dus helemaal niet meer gerust in.

24/07/2005 Vroeg wakker en na het zetten van de koffie onmiddellijk vertrokken naar le Pré de Mme Carle, dan kwamen we zeker nog geen tegenliggers tegen. Zoals meestal, valt het dan uiteindelijk nog best mee. De weg was wel smal, maar de vallei breed, met andere woorden geen afgronden. Op de parking van le Pré de Mme Carle stonden aardig wat auto's. Allemaal van klimmers die meerdaagse tochten aan het doen waren. Ook een paar mobilhomes. Nochtans is er een kampeerverbod in het natuurpark van Les Ecrins. Toen ik terug binnen kwam zie ik terloops: "en nu spek met eieren", en dat heb ik gekregen ook. Daarna begon het toch wel te regenen zeker. Dan maar wat wachten. Rond 10 uur was het goed genoeg over om te vertrekken. Ondertussen waren er natuurlijk nog meer mensen aangekomen en werd het zelfs een beetje druk op de wandelweg. De bedoeling was om naar de "Glacier Blanc" te klimmen. Er was ook een "Glacier Noir", maar daar hing de ganse dag een donkere wolk boven.

Het was een stevige klim. We hadden in Ailefroide een tweede stel wandelstokken aangeschaft en die kwamen goed van pas. Al bij al viel de wandeling goed mee, maar we zijn toch niet doorgegaan naar de nog hoger gelegen refuge. Achteraf gezien een goede keuze, want eer we nog eens beneden waren werd het hoog tijd om wat uit te rusten. 's Avonds hebben we ons in Ailefroide getrakteerd op een kaasfondue à la Montagnarde. Dit was met extra ham en salami. Ria was een grote meid en at de salami op. Het was de eerste keer sinds ze van het middelbaar toen ze op internaat was dat ze salami at die dan nog lekker was ook. De kaasfondue was lekker, maar zwaar. We kregen maar de halve pot op.

25/07/2005 Ailefroide verlaten. ‟s Morgens was de bakker nog langs geweest, gisteren zullen we die gemist hebben omdat we te vroeg weg waren. Blijkbaar waren ze ook nog mensen aan het zoeken in de bergen met een helikopter. Het belooft weer een mooie dag te worden. Na veel geschokkel eindelijk terug op de grote weg naar Briançon en dan richting La Grave. Maar eerst moeten we de Col du Lautaret (2057m) over en daar blijven we even plakken. Een nieuw hoogste slaaprecord. In de namiddag hebben we eerst een wandeling gemaakt die niet te moeilijk was gezien we onze spieren wat rust wilden geven na de klim van gisteren.

De wandeling was echter zeker niet minder mooi. Bloemen, wel honderden soorten, in alle kleuren en van heel kleine tot 1m hoge. Ook wilde orchideeën.

26/07/2005 Onze volgende halt is la Grave. Hier is de la Meije in al zijn schoonheid te bewonderen. Dit is een berg met een hoogte van 3983m.

We hebben hier de camping de la Meije uitgekozen (€ 11.5/nacht) en we stonden prachtig in de schaduw van de bomen met een prachtig zicht op de bergen. Ondertussen was het zeker 35°C geworden en in het stadje was het eigenlijk niet uit te houden. We hebben bij de kruidenier Génépi geproefd en dan ook maar een flesje gekocht. Dit is een likeur van bloemetjes die enkel boven de 2000m groeien. Voor de rest hebben we het rustig gehouden.

27/07/2005 Woensdag. Er is in la Grave ook een dubbele kabelbaan naar een top net naast la Meije zoals in Chamonix, maar het is toch allemaal wel beduidend minder. Ook de prijs trouwens, €18/persoon. De top van la Meije is niet meer bedekt met sneeuw en het zicht is wel wat minder dan de Mont-Blanc.

Ook hier kan je op het tussen station een wandeling maken naar een meer en dan verder naar een refuge. Ditmaal zijn we er wel helemaal voor gegaan. We hebben ons daarboven getrakteerd op een halve liter witte wijn en die smaakte geweldig goed.

Al bij al was de hele wandeling goed meegevallen behalve het allerlaatste stuk terug naar het station. Dat was een helling om “U” tegen te zeggen, we waren helemaal op toen we boven kwamen. Het werd ondertussen zelfs daarboven warm. Terug beneden was het niet meer warm maar heet. Na een paar boodschappen zijn we dan ook zo snel mogelijk terug gegaan naar de camping en de schaduw van onze bomen. Het riviertje dat er naast stroomt, gaf flink wat afkoeling en dat deed deugt. Voor de rest een flinke douche en platte rust.

28/07/2005 Omdat zaterdag een zwart weekend wordt qua verkeer, wilden we het weekend zoveel mogelijk vermijden. Daarom vertrokken we vandaag, donderdag, reeds terug naar het noorden. Het was de bedoeling om in Bourgondië nog een beetje rond te rijden. We hebben er de Roche de Solutré nog opgezocht, omdat die op TV geweest was, maar het was te warm om daar te gaan wandelen.

We zijn dan doorgereden naar Beaune en hebben er het Hôtel-Dieu bezocht. Het beroemste gebouw van Beaune.

Nadien nog wat rondgelopen in de stad, maar wegens de hitte viel hier ook niet veel te beleven. Dan maar een wijnboer opgezocht voor de nacht. Er werd onweer verwacht en na rijp beraad besloten we bij een wijnboer in Pommard te gaan staan waar we op een binnenkoer stonden. Lekker beschut voor hevige stormwinden. Ik heb 's avonds de poort ook nog dicht gedaan zodat we met open ramen konden slapen zonder gestoord te worden. Het onweer viel uiteindelijk hier nogal mee, 's nachts heeft het wat geregend en gedonderd, maar elders bleek het later wel erger geweest te zijn.

29/07/2005 's Morgens eerst nog gaan tanken. Toen we wilden vertrekken begon echter de rem van het rechter voorwiel te piepen, ook als ik niet remde. We hebben dan maar een garage opgezocht, maar het was niet zo erg en we konden gemakkelijk nog naar huis rijden. Ondertussen was de Intermarché open gegaan en hebben we nog een flinke voorraad wijn ingeslagen. Daarna zijn we in één trek naar huis gereden. Om 19.00 uur waren we thuis.