2010/06 - Pyreneeën
26/06/2010 (Za) Eigenlijk, in het begin van het jaar, hadden we gezegd terug naar Noorwegen te trekken, voor de derde keer. Maar een dikke maand nadat we terug zijn van de Provence, zijn we weer op weg in Frankrijk. We nemen exact dezelfde route tot Orange waar we vervolgens naar het westen gaan.
Na een zeer vlotte rit zijn we gestopt in Premeaux-Prissey in de omgeving van Nuits-St.-Georges, meer bepaald bij wijnboer Château de Premeaux. Het was knoer heet. Het château was een echt kasteel met een grote tuin en daar mochten wij onze Mobi parkeren. Midden in het park.
En de mensen waren al even vriendelijk. We vroegen voor een paar flesje voor de avond en zij drongen helemaal niet aan. We mochten ook niet proeven, maar dat was eigenlijk ook niet onze bedoeling. We hebben een crémant gekocht en een flesje rode. De crémant was al prima. We hebben lekker de ganse avond in onze zetel gezeten, maar toen het bedtijd was, was het toch nog wreed warm in ons bed. Dit is in elk geval een adres om te onthouden.
27/06/2010 (Zo) Ondanks de rust had Ria slecht geslapen en was ik om 6 uur wakker.
Eerst gaan lozen in Nuit-St.-Georges en even door het stadje gereden op zoek naar een bakker, maar die hebben we niet direct gevonden. We hebben wel gemerkt dat het een heel gezellig stadje is.
Vervolgens hebben we onze weg verder gezet richting Perpignan. Het enige lastige punt was de tunnel door Lyon. Het valt te betwijfelen of dit nu in tijd korter is dan de grote omweg rond Lyon. Voor de rest was de rit weer vrij rustig. We zijn gaan slapen bij een wijnboer in Thuir – Château de Saü. Ook hier een echt château, een enorm huis en heel vriendelijke mensen. De parking was iets minder. Nogal stoffig, maar toch een goed plaats om te overnachten. We hebben ook hier nu weer de ganse avond buiten gezeten. We waren met 3 hier, gisteren met 2. Er dreigde een onweer, maar uiteindelijk droogde dit net voor het ons kon bereiken gewoon door de hitte op.
28/06/2010 (Ma) We hebben door de warmte allebei slecht geslapen en we waren dan nog eens vroeg wakker ook. Het beloofde dus niet vet te worden vandaag.
Het was ook al meteen zeer warm omdat de zon net van achter binnen scheen.
We hebben water ingenomen, zo doen we dat tegenwoordig. De grote lading als we ter plekke zijn, anders sleur je dat gewicht de ganse tijd ook maar mee. We hebben er ook wat witte wijn gekocht en een vaatje rosé.
Toen begon het fout te lopen zoals verwacht. Ons Mie kon de Intermarché niet vinden. Er waren wel 2 andere grootwarenhuizen, maar als we koppig zijn, doen we het goed he. Een Intermarché zal het zijn of niets. Nu ik moest zo stilletjes aan wel gaan tanken dus we moesten er wel een vinden. En uiteindelijk hebben we hem gevonden. Verder ging het via de D115 langs Céret, Amélie-les-Bains-Palalda en Arles-s-Tech. Geen enkel van die stadjes kon ons ook maar een beetje bekoren. De Gorge de la Fou had ook al geen kans, ze moet nochtans de moeite zijn.
Dan maar verder. We hadden voorzien om via de D618 richting Ille-s-Têt te rijden. Ria wist dat er in St.-Marsal een parking was. En dat was het. Eindelijk rust. Een mooie parking met veel gras, heel rustig gelegen.
We zijn er gewoon de rest van de dag gebleven. Normaal moet je er 3€ betalen, maar we hebben niemand gezien om te ontvangen, dus was het gratis. We hebben naar tennis gekeken, Henin versus Clijsters. ’t Is de tweede keer dat we, op reis, naar Henin kijken als ze moet spelen op Wimbledom en de tweede keer dat ze verliest. Daarna in het dorpje wat rond gekuierd, maar veel is er niet te zien. Beneden was vroeger een camping en het sanitair is nog in gebruik. Je kan er dus naar het toilet, douchen en het toilet lozen. Handig. De ganse namiddag was er ook nu weer die onweersdreiging, maar ook nu droogde de wolken boven ons hoofd op. Je zag ze gewoon verdwijnen.
’s Avonds begon het lekker af te koelen en zakte het kwik tot 21°C binnen.
29/06/2010 (Di) Eindelijk tot bijna 8 uur geslapen. Dit is al veel beter zo. Wel de ramen open gegooid omdat het alweer snel opwarmde. Na het lozen en de bakker zijn we vertrokken voor het tweede deel van de D618, dit is verboden voor meer dan 7 ton en langer dan 10m en het is eigenlijk niet echt een aanrader. De weg is momenten vrij smal (1 baanvak). Als je dan een tegenligger hebt ben je gezien, dan moet je een stukje achteruit kunnen rijden in het slechtste geval en dat is nu juist niet mijn grootste troef. Het voordeel van zo’n kleine wegen is dat er weinig volk op rijdt. We hebben zo’n auto of 6 tegengekomen, gelukkig op de goede momenten.
Uiteindelijk zijn we in Ille-s-Têt aanbeland. Hier kan je de orgelpijprotsen bezichtigen. Dat is wel eens de moeite om te bekijken.
Daarna zijn we naar Prades gereden. Daar zijn we aan het schoolrestaurant gaan staan, vlakbij de gemeentelijke camping, lekker in de schaduw van een grote plataan. We hadden een wandeling gepland naar de Abdij St.-Michel, maar niet op de middag in de keihete zon. Dat was dus niet simpel. De wandeling viel ook wel wat tegen. Teveel over asfalt en te weinig bos. De abdij was wel mooi.
Toen we terug naar Prades begonnen te stappen, begon het flink te regenen. Het onweer was al even aan het dreigen, maar net nu een flinke bui. We zijn even verder even gaan schuilen, maar dan toch maar verder gegaan. Een kilometer verder waren we onder de bui uit en konden we droog verder stappen naar Prades. In Prades zijn we nog even de kerk binnengestapt omdat ze daar een beroemd retabel.
Daarna toch maar snel naar de Mobi want de regen kwam weer opzetten. We waren net op tijd terug om de dakluiken te sluiten vooraleer de bui in volle hevigheid losbarste.
Daarna zijn we naar Casteil gereden, om morgen nog eens naar een abdij te wandelen. Ne mens moet een doel hebben he.
Ria had gezien dat er een parking was en dat je daar dan kon vertrekken voor de wandeling. Maar de parking was niet vet. Volledig onder de bomen, donker en redelijk beperkt in het aantal mobilehomes dat er fatsoenlijk kan staan. We zijn dan maar een beetje terug naar Vernet-les-Bains gereden. Daar is een parking die open ligt en waar het goed staan is. Normaal is de prijs hier 10€, maar we zien wel, misschien moeten we nu ook niet betalen. Je kan ook water nemen en lozen voor die prijs. We rijden morgen wel terug naar Casteil.
30/06/2010 (Wo) In alle vroegte, toch zo rond negen uur, terug naar Casteil gereden voor onze wandeling. We hebben onze Mobi er maar heen gezet zo goed als het kon, wreed schuin dus, we gingen toch gaan wandelen.
De wandeling was een klim van 300m, lengte onbekend, maar er waren toch verschillende haarspeldbochten te nemen. ’t Was dus redelijk steil. Er stond beneden dat de klim tussen de 25 à 55 min. zou duren. We hebben er 35’ over gedaan. Niet slecht dus, voor onze doen. De abdij St. Martin lag er mooi bij, het bezoek, dat enkel met gids kan, viel tegen. Onze vriend, de pater, had namelijk tijd zat en stond over het minste een boom op te zetten. Als je daar dan nog een paar heel interessante Fransen bij telt, dan duurt het onnoemelijk lang voor bijna niets. Maar zoals gezegd de abdij was net.
De afdaling was ook goed voor een dik half uur. Op de parking was ondertussen plaats vrijgekomen. We hebben hem dus maar netjes gezet en meteen een weldoende douche genomen.
Na het eten zijn we alles gaan verversen in Vernet-les-Bains. Daarna zijn we naar Villefranche-de-Conflent
01/07/2010 (Do) Woorden kunnen soms profetisch zijn, maar meer daarover later. Slapen lukte wel en rond 10 uur waren we klaar voor een wandeling, volgens het boekje van 2,5 uur, door een kloof, een wreed steile kloof. In het begin ging het heel vlot, daarna wordt het steil omhoog klauteren.
Het pad was gemiddeld zo’n meter breed, wat wil zeggen dat hij op sommige een stuk smaller was. Het smalste stuk waar ik mijn voet op geplaatst heb was nauwelijks 20 cm. Gelukkig kijk ik steeds waar ik mijn voeten moet zetten en niet verder. Ik heb last van hoogtevrees, maar niet zolang ik stap. Als ik stilsta voor een foto begint het te kriebelen. Uiteindelijk zijn we naar boven geklauterd ...
... en daarna terug naar beneden. Daar is het fout gelopen. We hadden daar waarschijnlijk rechts moeten afdraaien, maar we zagen links een brug en dachten dat we die moesten hebben.
Het simpele systeem van Frankrijk om wandelingen aan te duiden, een gele streep, heeft ons ook niet geholpen, want er ging een andere wandeling wel die kant uit. Te meer daar er in het boekje dat we bij hadden sprake was van wiebelende bruggetjes bracht ook hier niet meteen argwaan. En ze wiebelden de bruggetjes. Maar eerst waren er de “passerelles”. Smalle metalen loopplanken bevestigd in de rotsen zo’n 2 tot 3 m boven het water. Geweldig. En dan kwam het. Vanaf zo’n loopplank moest je overstappen op een loopplank die een brug moest voorstellen. De deze had zo’n 4 à 5 van die planken achter elkaar. Als je van de ene op de andere stapte dan zakte die zo’n 10 cm. Geweldig. Spannend. Nu ja, Ria gaat voor en dan ik toch niet achter blijven. Na de eerste stond ik te beven op mijn benen.
Maar na zo’n passerelle of 4 en een brug of 3 begon het te beteren. Tot we door kregen dat we wel heel lang in de zelfde richting bleven lopen. Uiteindelijk wist er iemand te vertellen dat we op weg waren naar een refuge wat verder op. Een wandeling van 4 uur ipv 2,5 uur. Dus terug over al die passerelles en bruggen. Echt tof. Ik moet zeggen op het laatst had ik totaal geen last meer van hoogte vrees.
Uiteindelijk aan een Fransman gevraagd hoe het nu wel moest en hij nam ons een tijdje op sleeptouw zodat we op de juiste weg waren. De mens was een stuk ouder dan ons, maar veel vinniger en we konden hem dus niet volgen. Maar ja, we waren nu op de goede weg en we konden verder. Er is nog een leuk stuk dat uitgehouwen is uit de rotsen, maar dat was beschaafd aangelegd en dat viel dus nogal goed mee.
Het laatste stuk was dan nog een steile afdaling en dan was er het laatste stuk gemakkelijk begaanbaar en waar je eens lekker kan rondkijken. En daar stapt ons Ria toch wel op een slang zeker. Een beest van 1,5m dat zich rond haar benen kronkelde. Bij het verlaten van haar ledematen gaf ze dan nog vlug een beet mee er boven op. Moet zeggen, ze danste nogal hoor en dat op een richel van nauwelijks een meter, was dat op zich al een gevaarlijke actie.
Nu ja, we zaten met die beet. Ik heb de wond uitgezogen en dan maar zo snel mogelijk hulp gaan zoeken. Zo belandden we op het gemeentehuis een stukje verder op. De dame in kwestie wist eerst niet goed waar te beginnen, maar na een paar telefoons kwamen ze tot de besef dat ze met de ambulance naar het ziekenhuis in Prades moest. Dus na een 20-tal minuten en eerst nog wat plaatselijk onderzoek met sirenes op, soms toch, naar Prades.
Ook ik werd uiteindelijk als patiënt aanzien omdat ik mogelijk het gif had uitgezogen. Nu uiteindelijk bleek het al bij al nog mee te vallen en konden we met de taxi terug naar onze Mobi om te bekomen.
Uiteindelijk rond een uur of 7 onze tweede maaltijd van de dag gegeten, maar eerste een fles water leeggedronken en gedoucht want dat was ook nodig. Morgen houden we het rustig.
02/07/2010 (Vr) Ria had slecht geslapen en de slang kwam regelmatig opduiken in haar gedachten. We moesten maar 3€ betalen ipv. de verwachte 6€. Volgens mij heeft het te maken met de hoogte meeting aan de ingang. Daar bleven wij, en nogal wat andere dus, gemakkelijk onder de grens die blijkbaar gesteld was voor mobilehomes. Na wat rondzwervingen opzoek naar een warenhuis zijn we in Mont-Louis beland. Eerst hebben we het station gezocht. Toen dit gevonden was zijn we ergens gaan picknicken. Om 15:40h hebben we de Train-Jaune genomen naar Villefranche. Het was niet al te druk op de trein en het zicht was mooi. In Villefranche hadden we een half uur of anderhalf uur. We hebben voor het eerst gekozen en we hebben de volgende trein terug genomen. Er was een open wagon bij en veel mensen waren daar in gaan zitten. Wij wisten dat het onderweg flink regende en zijn in een gesloten wagon gaan zitten, we hadden hem helemaal voor ons alleen. Zoals verwacht onderweg een flinke bui. De trein stopte aan een klein station, maar daar mochten de mensen niet overstappen, nee, ze moesten wachten tot het eerst volgende grote station. ’t Zijn kerels die Fransen.
Daarna zijn we naar Bolquère gereden. Een skistation. Er was daar tegen alle verwachtingen in flink wat leven. We zijn ’s avonds gaan eten een pizza voor mij en een Bretoense galet voor Ria. Beide heel lekker, door echte Bretoenen klaar gemaakt.
03/07/2010 (Za) Ria was heel ziek geweest deze nacht. Ze had bijna geen oog dichtgedaan. Oorzaak de antibiotica.
We moesten iets doen en we planden de apotheker te gaan raadplegen. Gelukkig was echter de medische post bemand en kregen we een echte dokter. Die heeft andere pillen voorgeschreven. Ria heeft bijna de ganse dag op haar bed gelegen en veel geslapen. Er waren nog andere Belgen aangekomen , een ouder koppel uit Hasselt. Ik ben bij hen wat info op gaan halen over wandelingen in de buurt en in Spanje.
’s Avonds ging het reeds een stuk beter met Ria en zijn we terug gaan eten, beide een Bretoense galet dit maal. Heel lekker.
04/07/2010 (Zo) Het was flink aan het regenen. Gelukkig had Ria een rustige nacht gehad en goed geslapen. We zijn het ergste gelukkig weer door.
Alles wat langzamer gedaan deze morgen, wegens de regen. Uiteindelijk gaan lozen en winkelen.
Daarna zijn we naar Mont-Louis gereden. Er is daar een zonneoven en die wilde ik wel eens zien. Uiteindelijk bleek dit een redelijk klein ding dat in de muren van Mont-Louis opgesteld staat. Die viel dus wat tegen. De stad ook trouwens. Redelijk doods tov. Villefranch bijvoorbeeld.
Voor het eten zijn we naar die andere zonneoven gereden in Odeillo. Deze is wel iets indrukwekkender.
Na een kort bezoek aan de zonneoven zijn we verder gereden richting Andorra. We zijn eerst gestopt in Pas de la Casa. Die in een wanordelijk boel van wanordelijke winkels. We zijn er in 2 binnen geweest die net waren. De andere waren één rommelhoop. Allee, toch diegene die wij aangedaan hebben.
Na dit bezoek zijn we door gereden, over de pas, die trouwens zeer mooi is, naar Grau Roig. Hier is een parking waar je mag overnachten.
De parking is wel heel mooi gelegen, op 2050m, met overal prachtige toppen rondom.
05/07/2010 (Ma) Raar geslapen. Ik had soms het gevoel dat ik geen lucht had, bleek dat Ria daar ook last van had gehad. We werden ook pas wakker rond negen uur. Om zeven uur waren we even wakker geweest om de doorgang van de koeien te bekijken. Die hebben een vaste doortocht over de parking. Met belgeklingel en beu-geroep kwamen ze door de mobilehomes gewaggeld.
Om negen uur waren we eigenlijk nog niet helemaal wakker te krijgen. Waarschijnlijk ligt dat toch wel aan de hoogte. Ik kan me anders niet indenken dat we zo moeizaam op gang geraakten. Uiteindelijk was het dan toch allemaal gelukt en konden we op pad naar de parking in Soldeu. Er loopt vanuit Soldeu een smal paadje naar Vall d’Inclés. In eerste instantie durfde ik er niet meteen inrijden, maar de parking vonden we ook niet. Wat rondgedraai en even later zagen we 2 mobilehome over het paadje rijden. We zijn hen dan toch maar gevolgd. En daar hebben we zeker geen spijt van gehad. De vallei waar we inkwamen is waarschijnlijk toch wel het mooiste stukje natuur dat ik ooit gezien heb.
Nog steeds hadden we last om opgang te komen, maar na het eten zijn we toch vertrokken met de afspraak 1 uur heen en daarna terug. En ook nu weer was het overweldigend mooi. Het zijn telkens miniatuur stukjes natuur met bloemen, bomen en water die een perfect beeld geven. Als een schilder het zou schilderen zou je zeggen hij overdrijft, maar hier niet, het is er gewoon.
Het was onze bedoeling er te blijven voor de nacht. Ondertussen hadden we wat kennis gemaakt met onze buren, die 2 van in ’t begin, met een gesprek over champions. Zij wisten te vertellen dat tussen acht en negen uur ’s avonds de politie langs zou komen om iedereen weg te sturen. Zij hadden het al 3 maal meegemaakt.
Zodoende zijn wij na het eten dan ook maar terug naar Grau Roig gereden. Dit had zo zijn voordelen. Betere staanplaats en we zouden morgen toch terug de grens overgaan dus waren we al halfweg.
06/07/2010 (Di) Iets minder goed geslapen als vorige nacht, maar geen last meer gehad bij het ademen. Vandaag dus terug over de grens, terug naar França. Boven op de kol even gestopt, maar daar is niet veel te zien. Dan maar getankt voor minder dan één Euro en zo verder naar Pas de la Casa voor verdere boodschappen en lozen. Dat kan daar op de parking. Alles gratis nogwel.
Na de boodschappen zijn we doorgereden naar de grotten van Niaux. Dat is een heel eind de andere richting uit.
Die grotten zijn wel heel interessant, als je er heelhuids geraakt tenminste. Het is een heel smal weggetje er naartoe en vooral na de poort is het met een steile afgrond en een berg aan de andere kant. Maar als je er geraakt, kan je parkeren in de ingang van de grot.
Die schilderingen zijn gewoon fantastisch. Hoe de mensheid, nog maar eens, zo achteruit kan gaan is onvoorstelbaar. Die wezens, zijn het al mensen?, hanteerden over een periode van bijna 20000 jaar meer details en vooral perspectief dan later in de Middeleeuwen. Heel indrukwekkend!
Na de grot zijn we doorgereden naar Vicdessos, een klein dorpje in een vallei, met een mooie parking. Het kost je wel 6€, maar je hebt er alles gratis bij, ook elektriciteit. Vlakbij is er ook een klein warenhuis. Alles bij de hand dus. Alleen moet het nog flink afkoelen.
07/07/2010 (Wo) Een rijdag. We gaan nu gans de andere kant op en we slaan de Midi-Pyrenee over. Niets speciaals te melden dus. We zijn naar Piau Engaly gereden, een skidorp op een top van +1800m. De weg er naartoe is wel een serieuze klim. We hadden de verwachting dat we een tweede Bolquère zouden aantreffen, maar dit was wel een pak doder. Geen winkel van betekenis en hetgeen er was, was dicht. Ook alle andere zaken waren dicht. We stonden er met 4 mobilehomes.
De toerist info was wel open en nog wel op om half zeven. Daar hebben we een wandeling meegekregen naar een klein meertje ongeveer 1,5h wandelen en zo’n 400m stijgen.
08/07/2010 (Do) ’s Morgens op tijd opgestaan om de hitte voor te zijn. Het zijn trouwens nog altijd tropische temperaturen ook thuis met maxima tot 36°C.
De wandeling viel echt goed mee. In het begin zag ik een kleine adder die op Ria’s slang leek en daar was ze even niet goed van. Gelukkig zagen we meer marmotten dan slangen.
Er waren wel enkele stevige stijgingen, maar uiteindelijk moesten we wel wat hoogte krijgen. Ruim binnen de voorziene tijd waren we aan het meertje.
Het was mogelijk om via de andere oever van het riviertje terug te wandelen. Wat we dan ook deden. Alleen ergens in het midden kwam er een wild stromend beekje van de rotsen gedonderd en daar moesten we over. Er zat niets anders op dan de bottinnen uit te doen en op onze blote voeten de oversteek te maken. Weer eens wat anders.
Na de wandeling een verkwikkende douche, eten en daarna een dutje, want we hadden beide slecht geslapen vorige nacht. Om een uur of 3 waren we wat bekomen en toen kwamen ze ons zeggen dat we moesten ophoepelen, want dat ze er gingen werken. Eerst waren we van plan om nog een nachtje op onze berg door te brengen, maar omdat we dan toch moesten verkasten besloten we ineens door te rijden naar de parking in Bielsa, Spanje. Ria had de coördinaten van de parking, maar die brachten ons tot maar juist voorbij de tunnel en helemaal niet op de parking. Zij gaat gelukkig nooit over één dag ijs en een ander blad gaf aan dat we de weg voorbij Bielsa moesten door de Valle de Pineta, en meer bepaald daar waar de weg ophoud. Een dikke 14km verder. Uiteindelijk kwamen we terecht wat je best kan omschrijven als een camping. Er stonden mobilehomes, caravans en tenten en je moet er betalen. Wij 10€ per dag. Verder was er nog een bar en zeer primitieve sanitaire voorzieningen. Van een winkel(tje) was er hoe dan ook geen sprake, hiervoor stop je dus best even in Bielsa. Ook het lozen en het toilet legen was zo zo, zo, maar het ging. Voor de rest lag die camping er zeer schoon bij, helemaal omringd door hoge toppen, waarbij verschillende van meer dan 3000m.
En de temperatuur viel mee. De zon zat snel achter de wolken en omdat je in de natuur staat, koelt het dan sneller af dan op asfalt. We hadden er uiteindelijk echt geen spijt van dat we in Piau Engaly weggestuurd zijn. Op de camping was een hutje van het Beheer van het Nationale Park. Daar vonden we een gemakkelijke wandeling, 1,5h en 300m stijgen naar de Circo de La Larri. Echter, ze zijn daar slechts 1 taal machtig en de uitleg kon dus beter.
De ganse avond heeft het gedonderd, maar geen druppel regen.
Daarna weer de verkwikkende douche, eten, verzorging van het sanitaire en rust. Maar eerst hebben we Tom Waes alle eer aangedaan en “Dos Cervezas” gaan halen in de bar.
Morgen wordt het een rustdag, we zijn morgen 2 weken van huis en hebben al 6 wandelingen gedaan. Dit is al heel flink van ons, als je reis- en ziektedagen in mindering brengt.
10/07/2010 (Za) Rustdag is ook rijdag. We vervolledigen onze toer door Spanje. De eerste stopplaats is Ainsa. Mooi oud stadje. Het oude gedeelte ligt boven op een berg. Daar is ook een fort en heel veel restaurantjes.
Het probleem was dat als we eerst zouden gaan eten, waarschijnlijk alle winkels dicht zouden zijn en we moeten dringend boodschappen gaan doen. We zijn dan maar terug de berg afgereden, naar het nieuwe centrum.
Daar, in het centrum, zijn we ondergedompeld in de Spaanse cultuur tot en met. Een relatief kleine zaak volgestouwd met goederen en een hoop Spaans volk. Als stille en nuchtere Vlaming word je dan echt niet goed. Al dat gekwetter, je kan geen meter zetten of je botst op iemand, ja, ’t was een ervaring.
Na het winkelen zijn we gaan eten. Het was langs de grote weg, maar met een degelijke afscheiding zodat het verkeer niet stoorde. Je kon kiezen uit 2 dagmenu’s. We hebben gekozen voor de Spaanse. Een grote groente schotel voor ons beide als voorgerecht, ik had kalfslapjes en Ria kip met groene asperges, een fles wijn, een fles water en ik nog een ijsje achteraf en dat alles voor het luttele bedrag van 28€. We hebben ze 2€ drinkgeld gegeven. Het was niet alleen goedkoop, maar het was echt goed eten, niks op aan te merken, met goede bediening en al. Waar vind je dat nog?
Daarna zijn we verder gereden naar Torla. Dit is via de N260 en dat is een zeer mooi stukje weg. Verschillende diepe kloven. Alleen spijtig dat alle parkings langs de ander kant van de weg liggen. Je moet de weg dus eigenlijk andersom rijden.
In Torla is een grote parking net voor het stadje en iedereen wordt verondersteld hier de wagen te parkeren, maar eigenlijk geen mobilehomes.
We zijn het stadje ingewandeld. De toeristische dienst opent pas om 5h en we zijn dan maar een water gaan drinken in afwachting.
Op de toeristische dienst wisten ze niet echt wat met ons aan te vangen. Waarschijnlijk waren wij de eerste die ooit komen vragen zijn waar we mochten overnachten. “Op de parking zeker, daar staan er altijd? De campings zijn meer voor tenten, ik weet niet of je daar geraakt”. Op de parking werd het echter verboden op te overnachten in de auto. Zoals gewoonlijk niets van aan trekken zeker.
Het was er wel enorm warm – ruim 35°C – en dan op die asfalt, het was gewoon niet te doen. We zijn er toch maar gebleven en het werd onze warmste nacht. Toen we het licht uitdeden was het binnen meer dan 25°C. Zo rond half twaalf kwamen onze Spaanse buren nog thuis, 2 koppels, waarvan er 1 vond dat zijn mobilehome na 2 dagen echt niet goed stond en dringend moest verplaatst worden. Daarna hebben ze er nog een half uurtje over gedaan om binnen te geraken, maar uiteindelijk werd het rustig.
11/07/2010 (Zo) De morgen had zo zijn problemen, maar uiteindelijk beslisten we toch om de wandeling te gaan maken in de Valle de Ordesa. Met de bus brengt men je tot daar, 4,5€/p. De wandeling was goed, fris, rustig en vooral heel mooi. Niet al te zwaar ook en een goede 2 uur stappen, tenminste het stuk dat wij gedaan hebben, want je kan daar, zoals meestal, zolang stappen als je wil. Onderweg vond Ria geheel toevallig een Edelweiss bloempje.
Na de wandeling zijn we de gewone cervezas gaan drinken. We zagen een grote tafel Spanjaarden een paar bordjes met brood halen en ze vlogen er met z’n allen in. Ik ben naar de toog gegaan en hetzelfde gevraagd voor 1 persoon. Het bleek een soort pikante worst die we lekker bij de pint opgegeten hebben.
Daarna met de bus terug, douchen, nog wat eten en dan maar weer verder. Het was op de parking alweer snik heet.
Het tweede deel van de N260 was niet zo mooi als het deel dat we gisteren gedaan hebben. Uiteindelijk kom je in Puerto del Portalet of Col du Pourtalet. Daar zijn een hoop winkels op de grens. We zijn maar eens gestopt en wat blijkt, de Porto is er goedkoper dan in Andorra . We hebben dan ook wat drank ingeslagen, Porto en Whisky. We zijn nog even iets gaan drinken en daarna verder gereden naar Fabrèges. Morgen wacht een rit met het kleinste, hoogste treintje van Frankrijk.
12/07/2010 (Ma) Ria lag heel goed te slapen toen de wekker afliep, wat je al niet moet doen om wat Euro’s uit te sparen he. Als je de eerste trein neemt is dat 6€/persoon goedkoper, maar toch nog 15€/p. Dus uit het bed voor de eerste trein. Nu dat was niet de enige reden. Normaal zijn wij altijd bij de eersten.
In eerste instantie dacht ik dat we met 3 koppels zouden zijn, maar toen kapten ze daar een heel bus af en het treintje zat alras vol. Eerst met de kabelbaan van 1900 naar 2100 meter. Daar staat het treintje dan te wachten. Dit brengt je naar een stuwmeer op 2200 meter (bij benadering). Het traject zelf is wel eens de moeite waard. Het gaat langs steile hellingen en fraaie valleien.
Het meer echter is dan weer zo’n typische massa uitstap. Met z’n allen snel naar ’t meer gaan zien er terug.
Daarna niets gedaan. Geprobeerd te achterhalen wat we nu zouden gaan doen. We zijn nu op een keerpunt ofwel gaan we naar Cauterets ofwel naar het noorden. Uiteindelijk heeft het noorden gewonnen, ook doordat de wolken steeds lager kwamen hangen en de wandeling in Cauterets is nu eenmaal in het hooggebergte en als je dat in de wolken moet doen, heb je er ook niets aan.
13/07/2010 (Di) Nog lang blijven hangen ’s morgens. Daarna doorgereden naar Laruns om te winkelen.
Het was dik in de namiddag toen we besloten naar de Cahors streek te rijden naar de wijnboer, in Caillac, Domaine de Chantelle, waar we in 2007 al eens geweest waren om wijn te gaan kopen. Rond 6h30 waren we er. We hebben nog een ferme babbel gedaan met de patron en later met zijn schoondochter. ’t Was goed en we hebben flink wat wijn gekocht. Het blijkt dat hij 20 jaar geleden 2 ha kiwi's aangepland heeft. Wreed vooruitzient als je het mij vraagt, bij ons was er 20 jaar geleden nauwelijks sprake van kiwi's.
14/07/2010 (Wo) We hebben besloten naar Rocamadour te rijden. Het was nog een flink eind over kronkelige wegen. Het was dan ook bijna middag toen we er arriveerden.
Mijn indruk van Rocamadour: “een combinatie van Mont St-Michel, een beetje Gordes en Scherpenheuvel”, dus eigenlijk viel het me nogal tegen.
Daarna zijn we verder gereden om ergens langs de snelweg een plekje te zoeken om te overnachten. Ria had Bessines-s-Gartempe uitgekozen omdat het dicht bij de snelweg ligt, maar er was van alles te doen naar aanleiding van de Franse feestdag. We zijn dan verder gaan zoeken en uiteindelijk aan het meer van Sagnat beland net naast de camping.
15/07/2010 (Do) Eerst gaan lozen op de officiële plaats, stonden we toch veel beter daar aan het meer. Daarna hop naar huis, nog zo’n 750 km.
16/07/2010 Nabeschouwing. We hebben geluncht in Spanje voor 28€, inbegrepen: 3 gangen met een fles rosé en een fles water. We zijn gaan eten in Rocamadour voor 36€, daar hadden we ook 3 gangen voor met een fles rosé en een karaf water. We zijn vandaag bij ons in het dorp gaan eten, enkel een hoofdgerecht met een halve liter wijn voor de prijs van 52€.
Begrijpen wie begrijpen kan.
Na een zeer vlotte rit zijn we gestopt in Premeaux-Prissey in de omgeving van Nuits-St.-Georges, meer bepaald bij wijnboer Château de Premeaux. Het was knoer heet. Het château was een echt kasteel met een grote tuin en daar mochten wij onze Mobi parkeren. Midden in het park.
En de mensen waren al even vriendelijk. We vroegen voor een paar flesje voor de avond en zij drongen helemaal niet aan. We mochten ook niet proeven, maar dat was eigenlijk ook niet onze bedoeling. We hebben een crémant gekocht en een flesje rode. De crémant was al prima. We hebben lekker de ganse avond in onze zetel gezeten, maar toen het bedtijd was, was het toch nog wreed warm in ons bed. Dit is in elk geval een adres om te onthouden.
27/06/2010 (Zo) Ondanks de rust had Ria slecht geslapen en was ik om 6 uur wakker.
Eerst gaan lozen in Nuit-St.-Georges en even door het stadje gereden op zoek naar een bakker, maar die hebben we niet direct gevonden. We hebben wel gemerkt dat het een heel gezellig stadje is.
Vervolgens hebben we onze weg verder gezet richting Perpignan. Het enige lastige punt was de tunnel door Lyon. Het valt te betwijfelen of dit nu in tijd korter is dan de grote omweg rond Lyon. Voor de rest was de rit weer vrij rustig. We zijn gaan slapen bij een wijnboer in Thuir – Château de Saü. Ook hier een echt château, een enorm huis en heel vriendelijke mensen. De parking was iets minder. Nogal stoffig, maar toch een goed plaats om te overnachten. We hebben ook hier nu weer de ganse avond buiten gezeten. We waren met 3 hier, gisteren met 2. Er dreigde een onweer, maar uiteindelijk droogde dit net voor het ons kon bereiken gewoon door de hitte op.
28/06/2010 (Ma) We hebben door de warmte allebei slecht geslapen en we waren dan nog eens vroeg wakker ook. Het beloofde dus niet vet te worden vandaag.
Het was ook al meteen zeer warm omdat de zon net van achter binnen scheen.
We hebben water ingenomen, zo doen we dat tegenwoordig. De grote lading als we ter plekke zijn, anders sleur je dat gewicht de ganse tijd ook maar mee. We hebben er ook wat witte wijn gekocht en een vaatje rosé.
Toen begon het fout te lopen zoals verwacht. Ons Mie kon de Intermarché niet vinden. Er waren wel 2 andere grootwarenhuizen, maar als we koppig zijn, doen we het goed he. Een Intermarché zal het zijn of niets. Nu ik moest zo stilletjes aan wel gaan tanken dus we moesten er wel een vinden. En uiteindelijk hebben we hem gevonden. Verder ging het via de D115 langs Céret, Amélie-les-Bains-Palalda en Arles-s-Tech. Geen enkel van die stadjes kon ons ook maar een beetje bekoren. De Gorge de la Fou had ook al geen kans, ze moet nochtans de moeite zijn.
Dan maar verder. We hadden voorzien om via de D618 richting Ille-s-Têt te rijden. Ria wist dat er in St.-Marsal een parking was. En dat was het. Eindelijk rust. Een mooie parking met veel gras, heel rustig gelegen.
We zijn er gewoon de rest van de dag gebleven. Normaal moet je er 3€ betalen, maar we hebben niemand gezien om te ontvangen, dus was het gratis. We hebben naar tennis gekeken, Henin versus Clijsters. ’t Is de tweede keer dat we, op reis, naar Henin kijken als ze moet spelen op Wimbledom en de tweede keer dat ze verliest. Daarna in het dorpje wat rond gekuierd, maar veel is er niet te zien. Beneden was vroeger een camping en het sanitair is nog in gebruik. Je kan er dus naar het toilet, douchen en het toilet lozen. Handig. De ganse namiddag was er ook nu weer die onweersdreiging, maar ook nu droogde de wolken boven ons hoofd op. Je zag ze gewoon verdwijnen.
’s Avonds begon het lekker af te koelen en zakte het kwik tot 21°C binnen.
29/06/2010 (Di) Eindelijk tot bijna 8 uur geslapen. Dit is al veel beter zo. Wel de ramen open gegooid omdat het alweer snel opwarmde. Na het lozen en de bakker zijn we vertrokken voor het tweede deel van de D618, dit is verboden voor meer dan 7 ton en langer dan 10m en het is eigenlijk niet echt een aanrader. De weg is momenten vrij smal (1 baanvak). Als je dan een tegenligger hebt ben je gezien, dan moet je een stukje achteruit kunnen rijden in het slechtste geval en dat is nu juist niet mijn grootste troef. Het voordeel van zo’n kleine wegen is dat er weinig volk op rijdt. We hebben zo’n auto of 6 tegengekomen, gelukkig op de goede momenten.
Uiteindelijk zijn we in Ille-s-Têt aanbeland. Hier kan je de orgelpijprotsen bezichtigen. Dat is wel eens de moeite om te bekijken.
Daarna zijn we naar Prades gereden. Daar zijn we aan het schoolrestaurant gaan staan, vlakbij de gemeentelijke camping, lekker in de schaduw van een grote plataan. We hadden een wandeling gepland naar de Abdij St.-Michel, maar niet op de middag in de keihete zon. Dat was dus niet simpel. De wandeling viel ook wel wat tegen. Teveel over asfalt en te weinig bos. De abdij was wel mooi.
Toen we terug naar Prades begonnen te stappen, begon het flink te regenen. Het onweer was al even aan het dreigen, maar net nu een flinke bui. We zijn even verder even gaan schuilen, maar dan toch maar verder gegaan. Een kilometer verder waren we onder de bui uit en konden we droog verder stappen naar Prades. In Prades zijn we nog even de kerk binnengestapt omdat ze daar een beroemd retabel.
Daarna toch maar snel naar de Mobi want de regen kwam weer opzetten. We waren net op tijd terug om de dakluiken te sluiten vooraleer de bui in volle hevigheid losbarste.
Daarna zijn we naar Casteil gereden, om morgen nog eens naar een abdij te wandelen. Ne mens moet een doel hebben he.
Ria had gezien dat er een parking was en dat je daar dan kon vertrekken voor de wandeling. Maar de parking was niet vet. Volledig onder de bomen, donker en redelijk beperkt in het aantal mobilehomes dat er fatsoenlijk kan staan. We zijn dan maar een beetje terug naar Vernet-les-Bains gereden. Daar is een parking die open ligt en waar het goed staan is. Normaal is de prijs hier 10€, maar we zien wel, misschien moeten we nu ook niet betalen. Je kan ook water nemen en lozen voor die prijs. We rijden morgen wel terug naar Casteil.
30/06/2010 (Wo) In alle vroegte, toch zo rond negen uur, terug naar Casteil gereden voor onze wandeling. We hebben onze Mobi er maar heen gezet zo goed als het kon, wreed schuin dus, we gingen toch gaan wandelen.
De wandeling was een klim van 300m, lengte onbekend, maar er waren toch verschillende haarspeldbochten te nemen. ’t Was dus redelijk steil. Er stond beneden dat de klim tussen de 25 à 55 min. zou duren. We hebben er 35’ over gedaan. Niet slecht dus, voor onze doen. De abdij St. Martin lag er mooi bij, het bezoek, dat enkel met gids kan, viel tegen. Onze vriend, de pater, had namelijk tijd zat en stond over het minste een boom op te zetten. Als je daar dan nog een paar heel interessante Fransen bij telt, dan duurt het onnoemelijk lang voor bijna niets. Maar zoals gezegd de abdij was net.
De afdaling was ook goed voor een dik half uur. Op de parking was ondertussen plaats vrijgekomen. We hebben hem dus maar netjes gezet en meteen een weldoende douche genomen.
Na het eten zijn we alles gaan verversen in Vernet-les-Bains. Daarna zijn we naar Villefranche-de-Conflent
gereden. Aan de grotten kan je parkeren met de Mobi, maar die parking ligt niet zo goed om te overnachten vinden wij, omdat je open staat naast een vrij drukke weg. Maar we hebben toch maar even de moeite genomen om het dorpje te bezoeken. Heel mooie omwalling en een tof stadje binnenin.
We hebben ook inlichtingen ingewonnen over le train jaune. Dit is een kleine trein die door de bergen trekt. Niet goedkoop, 37,5€ voor het volledige traject heen en terug. Volgens de dame van de toeristische dienst was het traject tussen Villefranche en Mont-Louis echter het interessantste en kunnen we dus wel wat besparen. We gaan proberen het traject op een namiddag te nemen vanuit Mont-Louis.
Maar ondertussen zijn we naar de parking gereden in Thuès aan de Gorges de la Carança. Een zeer mooie parking trouwens, tussen het groen, maar wel moeilijk bereikbaar. Hele smalle straatjes, hopelijk één richting, maar zeker ben ik daar nog niet van, brengen je naar boven. Morgen staat er ons een levensgevaarlijke wandeling te wachten. Ik hoop dat ik er van kan slapen. We zien wel.
01/07/2010 (Do) Woorden kunnen soms profetisch zijn, maar meer daarover later. Slapen lukte wel en rond 10 uur waren we klaar voor een wandeling, volgens het boekje van 2,5 uur, door een kloof, een wreed steile kloof. In het begin ging het heel vlot, daarna wordt het steil omhoog klauteren.
Het pad was gemiddeld zo’n meter breed, wat wil zeggen dat hij op sommige een stuk smaller was. Het smalste stuk waar ik mijn voet op geplaatst heb was nauwelijks 20 cm. Gelukkig kijk ik steeds waar ik mijn voeten moet zetten en niet verder. Ik heb last van hoogtevrees, maar niet zolang ik stap. Als ik stilsta voor een foto begint het te kriebelen. Uiteindelijk zijn we naar boven geklauterd ...
... en daarna terug naar beneden. Daar is het fout gelopen. We hadden daar waarschijnlijk rechts moeten afdraaien, maar we zagen links een brug en dachten dat we die moesten hebben.
Het simpele systeem van Frankrijk om wandelingen aan te duiden, een gele streep, heeft ons ook niet geholpen, want er ging een andere wandeling wel die kant uit. Te meer daar er in het boekje dat we bij hadden sprake was van wiebelende bruggetjes bracht ook hier niet meteen argwaan. En ze wiebelden de bruggetjes. Maar eerst waren er de “passerelles”. Smalle metalen loopplanken bevestigd in de rotsen zo’n 2 tot 3 m boven het water. Geweldig. En dan kwam het. Vanaf zo’n loopplank moest je overstappen op een loopplank die een brug moest voorstellen. De deze had zo’n 4 à 5 van die planken achter elkaar. Als je van de ene op de andere stapte dan zakte die zo’n 10 cm. Geweldig. Spannend. Nu ja, Ria gaat voor en dan ik toch niet achter blijven. Na de eerste stond ik te beven op mijn benen.
Maar na zo’n passerelle of 4 en een brug of 3 begon het te beteren. Tot we door kregen dat we wel heel lang in de zelfde richting bleven lopen. Uiteindelijk wist er iemand te vertellen dat we op weg waren naar een refuge wat verder op. Een wandeling van 4 uur ipv 2,5 uur. Dus terug over al die passerelles en bruggen. Echt tof. Ik moet zeggen op het laatst had ik totaal geen last meer van hoogte vrees.
Uiteindelijk aan een Fransman gevraagd hoe het nu wel moest en hij nam ons een tijdje op sleeptouw zodat we op de juiste weg waren. De mens was een stuk ouder dan ons, maar veel vinniger en we konden hem dus niet volgen. Maar ja, we waren nu op de goede weg en we konden verder. Er is nog een leuk stuk dat uitgehouwen is uit de rotsen, maar dat was beschaafd aangelegd en dat viel dus nogal goed mee.
Het laatste stuk was dan nog een steile afdaling en dan was er het laatste stuk gemakkelijk begaanbaar en waar je eens lekker kan rondkijken. En daar stapt ons Ria toch wel op een slang zeker. Een beest van 1,5m dat zich rond haar benen kronkelde. Bij het verlaten van haar ledematen gaf ze dan nog vlug een beet mee er boven op. Moet zeggen, ze danste nogal hoor en dat op een richel van nauwelijks een meter, was dat op zich al een gevaarlijke actie.
Nu ja, we zaten met die beet. Ik heb de wond uitgezogen en dan maar zo snel mogelijk hulp gaan zoeken. Zo belandden we op het gemeentehuis een stukje verder op. De dame in kwestie wist eerst niet goed waar te beginnen, maar na een paar telefoons kwamen ze tot de besef dat ze met de ambulance naar het ziekenhuis in Prades moest. Dus na een 20-tal minuten en eerst nog wat plaatselijk onderzoek met sirenes op, soms toch, naar Prades.
Ook ik werd uiteindelijk als patiënt aanzien omdat ik mogelijk het gif had uitgezogen. Nu uiteindelijk bleek het al bij al nog mee te vallen en konden we met de taxi terug naar onze Mobi om te bekomen.
Uiteindelijk rond een uur of 7 onze tweede maaltijd van de dag gegeten, maar eerste een fles water leeggedronken en gedoucht want dat was ook nodig. Morgen houden we het rustig.
02/07/2010 (Vr) Ria had slecht geslapen en de slang kwam regelmatig opduiken in haar gedachten. We moesten maar 3€ betalen ipv. de verwachte 6€. Volgens mij heeft het te maken met de hoogte meeting aan de ingang. Daar bleven wij, en nogal wat andere dus, gemakkelijk onder de grens die blijkbaar gesteld was voor mobilehomes. Na wat rondzwervingen opzoek naar een warenhuis zijn we in Mont-Louis beland. Eerst hebben we het station gezocht. Toen dit gevonden was zijn we ergens gaan picknicken. Om 15:40h hebben we de Train-Jaune genomen naar Villefranche. Het was niet al te druk op de trein en het zicht was mooi. In Villefranche hadden we een half uur of anderhalf uur. We hebben voor het eerst gekozen en we hebben de volgende trein terug genomen. Er was een open wagon bij en veel mensen waren daar in gaan zitten. Wij wisten dat het onderweg flink regende en zijn in een gesloten wagon gaan zitten, we hadden hem helemaal voor ons alleen. Zoals verwacht onderweg een flinke bui. De trein stopte aan een klein station, maar daar mochten de mensen niet overstappen, nee, ze moesten wachten tot het eerst volgende grote station. ’t Zijn kerels die Fransen.
Daarna zijn we naar Bolquère gereden. Een skistation. Er was daar tegen alle verwachtingen in flink wat leven. We zijn ’s avonds gaan eten een pizza voor mij en een Bretoense galet voor Ria. Beide heel lekker, door echte Bretoenen klaar gemaakt.
03/07/2010 (Za) Ria was heel ziek geweest deze nacht. Ze had bijna geen oog dichtgedaan. Oorzaak de antibiotica.
We moesten iets doen en we planden de apotheker te gaan raadplegen. Gelukkig was echter de medische post bemand en kregen we een echte dokter. Die heeft andere pillen voorgeschreven. Ria heeft bijna de ganse dag op haar bed gelegen en veel geslapen. Er waren nog andere Belgen aangekomen , een ouder koppel uit Hasselt. Ik ben bij hen wat info op gaan halen over wandelingen in de buurt en in Spanje.
’s Avonds ging het reeds een stuk beter met Ria en zijn we terug gaan eten, beide een Bretoense galet dit maal. Heel lekker.
04/07/2010 (Zo) Het was flink aan het regenen. Gelukkig had Ria een rustige nacht gehad en goed geslapen. We zijn het ergste gelukkig weer door.
Alles wat langzamer gedaan deze morgen, wegens de regen. Uiteindelijk gaan lozen en winkelen.
Daarna zijn we naar Mont-Louis gereden. Er is daar een zonneoven en die wilde ik wel eens zien. Uiteindelijk bleek dit een redelijk klein ding dat in de muren van Mont-Louis opgesteld staat. Die viel dus wat tegen. De stad ook trouwens. Redelijk doods tov. Villefranch bijvoorbeeld.
Voor het eten zijn we naar die andere zonneoven gereden in Odeillo. Deze is wel iets indrukwekkender.
Na een kort bezoek aan de zonneoven zijn we verder gereden richting Andorra. We zijn eerst gestopt in Pas de la Casa. Die in een wanordelijk boel van wanordelijke winkels. We zijn er in 2 binnen geweest die net waren. De andere waren één rommelhoop. Allee, toch diegene die wij aangedaan hebben.
Na dit bezoek zijn we door gereden, over de pas, die trouwens zeer mooi is, naar Grau Roig. Hier is een parking waar je mag overnachten.
De parking is wel heel mooi gelegen, op 2050m, met overal prachtige toppen rondom.
05/07/2010 (Ma) Raar geslapen. Ik had soms het gevoel dat ik geen lucht had, bleek dat Ria daar ook last van had gehad. We werden ook pas wakker rond negen uur. Om zeven uur waren we even wakker geweest om de doorgang van de koeien te bekijken. Die hebben een vaste doortocht over de parking. Met belgeklingel en beu-geroep kwamen ze door de mobilehomes gewaggeld.
Om negen uur waren we eigenlijk nog niet helemaal wakker te krijgen. Waarschijnlijk ligt dat toch wel aan de hoogte. Ik kan me anders niet indenken dat we zo moeizaam op gang geraakten. Uiteindelijk was het dan toch allemaal gelukt en konden we op pad naar de parking in Soldeu. Er loopt vanuit Soldeu een smal paadje naar Vall d’Inclés. In eerste instantie durfde ik er niet meteen inrijden, maar de parking vonden we ook niet. Wat rondgedraai en even later zagen we 2 mobilehome over het paadje rijden. We zijn hen dan toch maar gevolgd. En daar hebben we zeker geen spijt van gehad. De vallei waar we inkwamen is waarschijnlijk toch wel het mooiste stukje natuur dat ik ooit gezien heb.
Nog steeds hadden we last om opgang te komen, maar na het eten zijn we toch vertrokken met de afspraak 1 uur heen en daarna terug. En ook nu weer was het overweldigend mooi. Het zijn telkens miniatuur stukjes natuur met bloemen, bomen en water die een perfect beeld geven. Als een schilder het zou schilderen zou je zeggen hij overdrijft, maar hier niet, het is er gewoon.
Het was onze bedoeling er te blijven voor de nacht. Ondertussen hadden we wat kennis gemaakt met onze buren, die 2 van in ’t begin, met een gesprek over champions. Zij wisten te vertellen dat tussen acht en negen uur ’s avonds de politie langs zou komen om iedereen weg te sturen. Zij hadden het al 3 maal meegemaakt.
Zodoende zijn wij na het eten dan ook maar terug naar Grau Roig gereden. Dit had zo zijn voordelen. Betere staanplaats en we zouden morgen toch terug de grens overgaan dus waren we al halfweg.
06/07/2010 (Di) Iets minder goed geslapen als vorige nacht, maar geen last meer gehad bij het ademen. Vandaag dus terug over de grens, terug naar França. Boven op de kol even gestopt, maar daar is niet veel te zien. Dan maar getankt voor minder dan één Euro en zo verder naar Pas de la Casa voor verdere boodschappen en lozen. Dat kan daar op de parking. Alles gratis nogwel.
Na de boodschappen zijn we doorgereden naar de grotten van Niaux. Dat is een heel eind de andere richting uit.
Die grotten zijn wel heel interessant, als je er heelhuids geraakt tenminste. Het is een heel smal weggetje er naartoe en vooral na de poort is het met een steile afgrond en een berg aan de andere kant. Maar als je er geraakt, kan je parkeren in de ingang van de grot.
Die schilderingen zijn gewoon fantastisch. Hoe de mensheid, nog maar eens, zo achteruit kan gaan is onvoorstelbaar. Die wezens, zijn het al mensen?, hanteerden over een periode van bijna 20000 jaar meer details en vooral perspectief dan later in de Middeleeuwen. Heel indrukwekkend!
Na de grot zijn we doorgereden naar Vicdessos, een klein dorpje in een vallei, met een mooie parking. Het kost je wel 6€, maar je hebt er alles gratis bij, ook elektriciteit. Vlakbij is er ook een klein warenhuis. Alles bij de hand dus. Alleen moet het nog flink afkoelen.
07/07/2010 (Wo) Een rijdag. We gaan nu gans de andere kant op en we slaan de Midi-Pyrenee over. Niets speciaals te melden dus. We zijn naar Piau Engaly gereden, een skidorp op een top van +1800m. De weg er naartoe is wel een serieuze klim. We hadden de verwachting dat we een tweede Bolquère zouden aantreffen, maar dit was wel een pak doder. Geen winkel van betekenis en hetgeen er was, was dicht. Ook alle andere zaken waren dicht. We stonden er met 4 mobilehomes.
De toerist info was wel open en nog wel op om half zeven. Daar hebben we een wandeling meegekregen naar een klein meertje ongeveer 1,5h wandelen en zo’n 400m stijgen.
08/07/2010 (Do) ’s Morgens op tijd opgestaan om de hitte voor te zijn. Het zijn trouwens nog altijd tropische temperaturen ook thuis met maxima tot 36°C.
De wandeling viel echt goed mee. In het begin zag ik een kleine adder die op Ria’s slang leek en daar was ze even niet goed van. Gelukkig zagen we meer marmotten dan slangen.
Er waren wel enkele stevige stijgingen, maar uiteindelijk moesten we wel wat hoogte krijgen. Ruim binnen de voorziene tijd waren we aan het meertje.
Het was mogelijk om via de andere oever van het riviertje terug te wandelen. Wat we dan ook deden. Alleen ergens in het midden kwam er een wild stromend beekje van de rotsen gedonderd en daar moesten we over. Er zat niets anders op dan de bottinnen uit te doen en op onze blote voeten de oversteek te maken. Weer eens wat anders.
Na de wandeling een verkwikkende douche, eten en daarna een dutje, want we hadden beide slecht geslapen vorige nacht. Om een uur of 3 waren we wat bekomen en toen kwamen ze ons zeggen dat we moesten ophoepelen, want dat ze er gingen werken. Eerst waren we van plan om nog een nachtje op onze berg door te brengen, maar omdat we dan toch moesten verkasten besloten we ineens door te rijden naar de parking in Bielsa, Spanje. Ria had de coördinaten van de parking, maar die brachten ons tot maar juist voorbij de tunnel en helemaal niet op de parking. Zij gaat gelukkig nooit over één dag ijs en een ander blad gaf aan dat we de weg voorbij Bielsa moesten door de Valle de Pineta, en meer bepaald daar waar de weg ophoud. Een dikke 14km verder. Uiteindelijk kwamen we terecht wat je best kan omschrijven als een camping. Er stonden mobilehomes, caravans en tenten en je moet er betalen. Wij 10€ per dag. Verder was er nog een bar en zeer primitieve sanitaire voorzieningen. Van een winkel(tje) was er hoe dan ook geen sprake, hiervoor stop je dus best even in Bielsa. Ook het lozen en het toilet legen was zo zo, zo, maar het ging. Voor de rest lag die camping er zeer schoon bij, helemaal omringd door hoge toppen, waarbij verschillende van meer dan 3000m.
En de temperatuur viel mee. De zon zat snel achter de wolken en omdat je in de natuur staat, koelt het dan sneller af dan op asfalt. We hadden er uiteindelijk echt geen spijt van dat we in Piau Engaly weggestuurd zijn. Op de camping was een hutje van het Beheer van het Nationale Park. Daar vonden we een gemakkelijke wandeling, 1,5h en 300m stijgen naar de Circo de La Larri. Echter, ze zijn daar slechts 1 taal machtig en de uitleg kon dus beter.
De ganse avond heeft het gedonderd, maar geen druppel regen.
09/07/200 (Vr) Het heeft vannacht wat geregend en het was niet meer zo warm. Vol goede moed zijn we de wandeling aangevat, maar als snel waren de bordjes voor onze wandeling er niet meer. Wel een aanduiding Camino Marboré. Uitendelijk kwamen we een bordje tegen Cascadas de La Larri en we namen dus die weg maar. Dit was een steile klim met trappen langs een waterval. Uiteindelijk hebben we besloten dat dit niet onze wandeling kon zijn en zijn we terug gegaan. Ria heeft dan het blad bestudeerd en uiteindelijk eruit opgemaakt dat de weg die we half hadden afgelegd eigenlijk een alternatieve afdaling is voor onze wandeling. We hadden dus toch gewoon verder moeten gaan. Daar we dit niet gedaan hadden, moesten we onze wandeling zien te vinden en zijn we, na een tijdje, het bord Camino blijven volgen. Na een flink eind kwamen dan toch het bordje voor onze wandeling tegen en zijn we er geraakt. In plaats van 1,5h zijn we uiteindelijk wel 3,5h weggeweest, maar we hebben het gehaald en dat is het voornaamste.
Morgen wordt het een rustdag, we zijn morgen 2 weken van huis en hebben al 6 wandelingen gedaan. Dit is al heel flink van ons, als je reis- en ziektedagen in mindering brengt.
10/07/2010 (Za) Rustdag is ook rijdag. We vervolledigen onze toer door Spanje. De eerste stopplaats is Ainsa. Mooi oud stadje. Het oude gedeelte ligt boven op een berg. Daar is ook een fort en heel veel restaurantjes.
Het probleem was dat als we eerst zouden gaan eten, waarschijnlijk alle winkels dicht zouden zijn en we moeten dringend boodschappen gaan doen. We zijn dan maar terug de berg afgereden, naar het nieuwe centrum.
Daar, in het centrum, zijn we ondergedompeld in de Spaanse cultuur tot en met. Een relatief kleine zaak volgestouwd met goederen en een hoop Spaans volk. Als stille en nuchtere Vlaming word je dan echt niet goed. Al dat gekwetter, je kan geen meter zetten of je botst op iemand, ja, ’t was een ervaring.
Na het winkelen zijn we gaan eten. Het was langs de grote weg, maar met een degelijke afscheiding zodat het verkeer niet stoorde. Je kon kiezen uit 2 dagmenu’s. We hebben gekozen voor de Spaanse. Een grote groente schotel voor ons beide als voorgerecht, ik had kalfslapjes en Ria kip met groene asperges, een fles wijn, een fles water en ik nog een ijsje achteraf en dat alles voor het luttele bedrag van 28€. We hebben ze 2€ drinkgeld gegeven. Het was niet alleen goedkoop, maar het was echt goed eten, niks op aan te merken, met goede bediening en al. Waar vind je dat nog?
Daarna zijn we verder gereden naar Torla. Dit is via de N260 en dat is een zeer mooi stukje weg. Verschillende diepe kloven. Alleen spijtig dat alle parkings langs de ander kant van de weg liggen. Je moet de weg dus eigenlijk andersom rijden.
In Torla is een grote parking net voor het stadje en iedereen wordt verondersteld hier de wagen te parkeren, maar eigenlijk geen mobilehomes.
We zijn het stadje ingewandeld. De toeristische dienst opent pas om 5h en we zijn dan maar een water gaan drinken in afwachting.
Op de toeristische dienst wisten ze niet echt wat met ons aan te vangen. Waarschijnlijk waren wij de eerste die ooit komen vragen zijn waar we mochten overnachten. “Op de parking zeker, daar staan er altijd? De campings zijn meer voor tenten, ik weet niet of je daar geraakt”. Op de parking werd het echter verboden op te overnachten in de auto. Zoals gewoonlijk niets van aan trekken zeker.
Het was er wel enorm warm – ruim 35°C – en dan op die asfalt, het was gewoon niet te doen. We zijn er toch maar gebleven en het werd onze warmste nacht. Toen we het licht uitdeden was het binnen meer dan 25°C. Zo rond half twaalf kwamen onze Spaanse buren nog thuis, 2 koppels, waarvan er 1 vond dat zijn mobilehome na 2 dagen echt niet goed stond en dringend moest verplaatst worden. Daarna hebben ze er nog een half uurtje over gedaan om binnen te geraken, maar uiteindelijk werd het rustig.
11/07/2010 (Zo) De morgen had zo zijn problemen, maar uiteindelijk beslisten we toch om de wandeling te gaan maken in de Valle de Ordesa. Met de bus brengt men je tot daar, 4,5€/p. De wandeling was goed, fris, rustig en vooral heel mooi. Niet al te zwaar ook en een goede 2 uur stappen, tenminste het stuk dat wij gedaan hebben, want je kan daar, zoals meestal, zolang stappen als je wil. Onderweg vond Ria geheel toevallig een Edelweiss bloempje.
Na de wandeling zijn we de gewone cervezas gaan drinken. We zagen een grote tafel Spanjaarden een paar bordjes met brood halen en ze vlogen er met z’n allen in. Ik ben naar de toog gegaan en hetzelfde gevraagd voor 1 persoon. Het bleek een soort pikante worst die we lekker bij de pint opgegeten hebben.
Daarna met de bus terug, douchen, nog wat eten en dan maar weer verder. Het was op de parking alweer snik heet.
Het tweede deel van de N260 was niet zo mooi als het deel dat we gisteren gedaan hebben. Uiteindelijk kom je in Puerto del Portalet of Col du Pourtalet. Daar zijn een hoop winkels op de grens. We zijn maar eens gestopt en wat blijkt, de Porto is er goedkoper dan in Andorra . We hebben dan ook wat drank ingeslagen, Porto en Whisky. We zijn nog even iets gaan drinken en daarna verder gereden naar Fabrèges. Morgen wacht een rit met het kleinste, hoogste treintje van Frankrijk.
12/07/2010 (Ma) Ria lag heel goed te slapen toen de wekker afliep, wat je al niet moet doen om wat Euro’s uit te sparen he. Als je de eerste trein neemt is dat 6€/persoon goedkoper, maar toch nog 15€/p. Dus uit het bed voor de eerste trein. Nu dat was niet de enige reden. Normaal zijn wij altijd bij de eersten.
In eerste instantie dacht ik dat we met 3 koppels zouden zijn, maar toen kapten ze daar een heel bus af en het treintje zat alras vol. Eerst met de kabelbaan van 1900 naar 2100 meter. Daar staat het treintje dan te wachten. Dit brengt je naar een stuwmeer op 2200 meter (bij benadering). Het traject zelf is wel eens de moeite waard. Het gaat langs steile hellingen en fraaie valleien.
Het meer echter is dan weer zo’n typische massa uitstap. Met z’n allen snel naar ’t meer gaan zien er terug.
Daarna niets gedaan. Geprobeerd te achterhalen wat we nu zouden gaan doen. We zijn nu op een keerpunt ofwel gaan we naar Cauterets ofwel naar het noorden. Uiteindelijk heeft het noorden gewonnen, ook doordat de wolken steeds lager kwamen hangen en de wandeling in Cauterets is nu eenmaal in het hooggebergte en als je dat in de wolken moet doen, heb je er ook niets aan.
13/07/2010 (Di) Nog lang blijven hangen ’s morgens. Daarna doorgereden naar Laruns om te winkelen.
Het was dik in de namiddag toen we besloten naar de Cahors streek te rijden naar de wijnboer, in Caillac, Domaine de Chantelle, waar we in 2007 al eens geweest waren om wijn te gaan kopen. Rond 6h30 waren we er. We hebben nog een ferme babbel gedaan met de patron en later met zijn schoondochter. ’t Was goed en we hebben flink wat wijn gekocht. Het blijkt dat hij 20 jaar geleden 2 ha kiwi's aangepland heeft. Wreed vooruitzient als je het mij vraagt, bij ons was er 20 jaar geleden nauwelijks sprake van kiwi's.
14/07/2010 (Wo) We hebben besloten naar Rocamadour te rijden. Het was nog een flink eind over kronkelige wegen. Het was dan ook bijna middag toen we er arriveerden.
Mijn indruk van Rocamadour: “een combinatie van Mont St-Michel, een beetje Gordes en Scherpenheuvel”, dus eigenlijk viel het me nogal tegen.
Daarna zijn we verder gereden om ergens langs de snelweg een plekje te zoeken om te overnachten. Ria had Bessines-s-Gartempe uitgekozen omdat het dicht bij de snelweg ligt, maar er was van alles te doen naar aanleiding van de Franse feestdag. We zijn dan verder gaan zoeken en uiteindelijk aan het meer van Sagnat beland net naast de camping.
15/07/2010 (Do) Eerst gaan lozen op de officiële plaats, stonden we toch veel beter daar aan het meer. Daarna hop naar huis, nog zo’n 750 km.
16/07/2010 Nabeschouwing. We hebben geluncht in Spanje voor 28€, inbegrepen: 3 gangen met een fles rosé en een fles water. We zijn gaan eten in Rocamadour voor 36€, daar hadden we ook 3 gangen voor met een fles rosé en een karaf water. We zijn vandaag bij ons in het dorp gaan eten, enkel een hoofdgerecht met een halve liter wijn voor de prijs van 52€.
Begrijpen wie begrijpen kan.
